Piotr Orzechowski. Rocznik 1990. Pianista, improwizator, kompozytor. Absolwent Berklee College of Music. Laureat wielu prestiżowych nagród i wyróżnień, okrzyknięty przez krytykę „najbardziej kreatywnym i bezkompromisowym artystą młodego polskiego jazzu”. Po głośnym zwycięstwie na szwajcarskim Montreux Jazz Solo Piano Competition 2011 występuje na całym świecie, a każda jego płyta staje się wydarzeniem. Jego twórczość, stanowiąca syntezę gatunków, wymyka się prostym klasyfikacjom i nie daje zaszufladkować.
Artysta porusza się z powodzeniem na gruncie muzyki klasycznej i improwizowanej, nierzadko zacierając ich granice. Tak było w przypadku okrzykniętego sensacją fonograficzną debiutu płytowego pt. Experiment: Penderecki (Decca/Universal, 2012), będącego próbą znalezienia rdzenia stylu Krzysztofa Pendereckiego poprzez przełożenie warstwy orkiestrowej jego utworów na fortepian. Podobnie i drugi album solowy pt. 15 Studies for the Oberek (Decca/Universal, 2014), twórczo analizujący poszczególne elementy polskiego tańca – oberka, został rozpięty stylistycznie między gatunkami: muzyką ludową, współczesną i jazzem.
Jako lider formacji High Definition Quartet artysta poszerza koncepcję wykonawczą zespołu jazzowego, co znajduje potwierdzenie w kolejnych szeroko nagradzanych albumach: debiutanckiej płycie pt. Hopasa (EmArcy Records/Universal, 2013) z własnymi kompozycjami, czy drugim, będącym autorską aranżacją muzyki Witolda Lutosławskiego, krążku pt. Bukoliki (ForTune, 2015), który niedługo po premierze znalazł się na prestiżowej liście najlepszych polskich płyt wszechczasów magazynu Jazz Forum.
Oprócz działalności solowej jako pianista jazzowy, Piotr Orzechowski występuje jako solista w repertuarze klasycznym z wiodącymi polskimi orkiestrami, m.in. Sinfonią Varsovią, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach, Polską Orkiestrą Radiową, czy Orkiestrą Kameralną AUKSO. Wraz z Marcinem Maseckim z towarzyszeniem Capelli Cracoviensis wydał album pt. Bach Rewrite (Decca/Universal, 2013) z koncertami klawesynowymi J.S. Bacha wykonanymi na pianinie elektroakustycznym Rhodesa.
Współpracował z gigantami muzyki współczesnej, jak Philip Glass, Steve Reich, czy Krzysztof Penderecki. Występował z wybitnymi postaciami światowego jazzu, takimi jak Randy Brecker, Avishai Cohen, Victor Mendoza, czy Michał Urbaniak. Ma na swoim koncie projekty z innymi wielkimi osobowościami świata muzyki jak, m.in.: Adrian Utley z Portishead, Agata Zubel, Carlos Zíngaro, Skalpel, Jacek Kochan, William Basinski, Fennesz, czy Krzysztof Knittel.
W październiku br. nakładem Decca/Universal ukazała się kolejna solowa płyta Piotra Orzechowskiego pt. 24 Preludes & Improvisations, będąca próbą analizy idiomu improwizacji. 2-płytowe wydawnictwo stanowi podsumowanie dotychczasowej działalności artysty. Preludes & Improvisations to trzeci projekt solowy pianisty i kompozytora Piotra Orzechowskiego, który po rewolucyjnym krążku pt. „Experiment: Penderecki” (2012), będącym próbą znalezienia rdzenia stylu tego wybitnego polskiego kompozytora, a także drugim, ponadgatunkowym, eksplorującym muzykę ludową albumie pt. „15 Studies For The Oberek” (2014), powraca z nową propozycją wielowymiarowego dzieła, na które składa się cykl 24 preludiów i odpowiadających im improwizacji. Swoją formą nawiązując do 24 Preludiów i Fug Jana Sebastiana Bacha, Orzechowski omawia najważniejsze dla muzyki pojęcia jak konstrukcja, reguła czy kreacja, definiując je na nowo poprzez własną koncepcję improwizacji. Proces ten objawia się w kontrastowym zestawieniu dźwiękowych brył i wolnych improwizacji – utworów skomponowanych i tych stworzonych spontanicznie.
24 Preludia to więc muzyczne miniatury, którym odpowiadać będą 24 Improwizacje ułożone chromatycznie w 12 tonacjach koła kwintowego w trybach dur i moll, składając się na
2-płytowe wydawnictwo. Nawiązanie do dzieła J.S. Bacha jest tu niczym innym jak ukłonem Piotra Orzechowskiego w stronę tradycji i muzycznych zasad, z których, zdaniem artysty, nie powinniśmy rezygnować, a wykorzystywać w konwencji muzyki nowej jako jedno z narzędzi.
Płyta ta będzie więc swoistym wykładem – oddzieli improwizację od konstrukcji na 24 przykładach, traktując formę preludium jako miniaturę ukazującą fenomen, a improwizację jako przykład zastosowania fenomenu w praktyce. Podział ten zostanie dokonany na potrzeby tej płyty, w celach niemalże dydaktycznych dla zaawansowanych muzyków jazzowych i w celu pokazania nowego systemu myślenia o muzyce.